Als puber zijn we met Zita naar een pubercursus geweest. In die periode mogen ze eigenlijk nog niet teveel dingen doen i.v.m. de opbouw van alle botten en spieren, terwijl ze wel bomvol energie zitten.

Je leert dan vooral intelligente uitdagende dingen te doen. Speuren, volgen, terugkomen etc. Maar ook dat ze echt soms een commonda niet meer weten (zit? hoezo zit, was is dat zit?). Met een keer herhalen en voordoen hebben ze het weer terug (oh Zit, zeg dat dan meteen dat je Zit bedoelde).

Heel handig die curus. Zita kreeg grandioze cijfers op haar puberdiploma en besloot daarna dat het eigenlijk wel tijd was om echt te gaan puberen.

VUURWERKTRAUMA

Helaas binnen de o zo belangrijke 2e socialisatieperiode heeft Zita ,nota bene in oktober, een fors vuurwerktrauma opgelopen. Allerlei harde geluiden doen haar niets. Ik fiets met haar vlak langs een houtversnipperaar (en geloof me, dat maakt een herrie..), loop onder het treinstation door, langs de vuilniswagen, ze reageert er niet eens op. Als er in het bos mensen bomen omzagen met van die harde elektrische zagen, gaat ze kijken wat er aan de hand is en staat er dan bijna met haar snufferd bovenop. Maar hoort ze ergens een galmende knal, dan wil ze alleen naar huis vluchten.

Hoe was het trauma ontstaan:

Onze jongste dochter had opnames gemaakt van een stukje pubercursus met Zita. 's-avonds gingen we die met de hele familie bekijken. Zita werd onrustig van alle commando's en blaffende honden op de tv, dus hebben we haar in het donker de tuin in gedaan met de keukendeur op de haak. Plotseling breekt er bij ons achter een enorm geknal en lawaai van vuurwerk los. (een achterbuur, die dacht leuk een feestje met vuurwerk op te vrolijken). Dochters in paniek, want ja arme Zita, en bovendien iedereen een beetje hyper, want niemand was op vuurwerk bedacht. Zita was al naar de keukendeur gevlucht, kon niet naar binnen, vluchte de tuin verder in, keukendeur open, Zita rent naar binnen, opgewonden mensen, rent naar buiten en is tenslotte trillend onder een bosje gekropen. Natuurlijk hadden we gewoon rustig moeten blijven, Zita gewoon naar binnen laten gaan en gewoon door moeten gaan met rustig keuvelen, maar dat is achteraf bedacht.

Vuurwerkangst overwinnen

De eerste oudejaarsperiode moesten we Zita de laatste weken echt 's-avonds naar buiten tillen. De tweede oudejaarsperiode ging al beter, maar nog niet naar tevredenheid. Oma Zita oliebollen laten voeren werkt echter uitstekend. De derde oudejaarsperiode ging het weer wat beter. Geen angst meer in de laatste weken, maar nog niet naar tevredenheid. Afgelopen periode ging het echter super. We hebben in de zomer getraind om een knal meteen te laten volgen op het geluid waarmee we katten de tuin uit jagen. Dit werkte super. De knallen om ons huis zijn een stuk harder geworden, maar ze is beslist niet banger dan voorgaande jaren. Dit bewijst dat Zita in elk geval in aanleg geen bange hond is.

Puberstreken

Achter het behang plakken, konden we haar soms. We hebben zelfs op het punt gestaan om haar een beter leven te gunnen op het platteland. Zo was ze een keer met Jef aan het wandelen. Komt er een paard aan. Jef riep haar bij hem. En op 3 meter afstand, ziet hij de klik in haar ogen en ja hoor. De beslissing was: het paard is veel leuker dan mijn baas. Ze is achter het paard aangegaan, dwars door Zandvoort diverse wegen overgestoken en uiteindelijk was ze op het strand achter de meeuwen aan gaan dollen.

Ook had ze een keer een grote lap gevonden. Vies is het commando dat ze moet loslaten en naar ons toe kan komen om een beloning te halen. Maar altijd zag je toch een afweging gemaakt worden. En die keer was de afweging: die lap is veeeel leuker en waar we bij stonden, schrokte ze die hele grote lap naar binnen.

Nu hadden we dat ook wel met sokken meegemaakt, die kwamen er altijd wel weer uit. En gelukkig bleek dat met die lap ook zo te zijn. Al was ze er wel bijna in gestikt met het opeten daarvan.

In die periode kwam het ook regelmatig voor dat ze haar kop volledig kwijt raakte bij het najagen van meeuwen op het strand. Ze dook de golven in, zwom hele einden naar ze toe, rende vervolgens dwars door het prikkeldraad de duinen in en pas na een hele lange tijd konden we haar weer te pakken krijgen. We hebben haar toen een hele tijd alleen aan de lijn uitgelaten, maar dat was ook zielig voor zo'n energieke hond. Gelukkig kennen we haar nu goed en weten we dat ze op het strand heel erg erop los kan gaan, maar dat ze na 10 minuten toch weer naar ons op zoek gaat en ons dan ook kan vinden.